دﻳﺸﺐ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﻰ ﺑﺎ ﻟﺐ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻛﺮدم

ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﮔﻴﺴﻮی ﻏﺰل را ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺮدم

ﺷﺐ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ در ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮدم

ﺑﺎ ﻳﺎد ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺎده در ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻛﺮدم

اول ﺳﻠﺎﻣﺖ ﺑﺎده دل را ﻧﻮش ﮔﻔﺘﻢ

آﻧﮕﻪ دﻋﺎ ﺑﺮ ﺳﺎﻗﻰ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻛﺮدم

ﺑﺎ ﺳﻮز دل ﮔﺎﻫﻰ ﻧﻮاﻳﻰ ﺳﺎز ﻛﺮدم

ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻰ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻛﺮدم

ﮔﺎﻫﻰ ﻏﺰل ﺧﻮاﻧﺪم ﺑﻨﺎﻳﻰ وار ﮔﺎﻫﻰ

ﺑﻠﺒﻞ ﺷﺪم در ﺗﺎب زﻟﻔﺶ ﻟﺎﻧﻪ ﻛﺮدم

ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻣﻴﺮﻗﺼﻴﺪ ﺑﺎ آوای ﺳﺎزم

ﺟﺎم ﻣﻰ و ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ رو دﻳﻮاﻧﻪ ﻛﺮدم

ﻣﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز از ﺑﺎده ی ﻧﻮﺷﻴﻦ دوﺷﻴﻦ

دﻳﺸﺐ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻰ ﺑﺎ ﻟﺐ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻛﺮدم