اگه من طاقتم‌اندازه تو خوب بود

که الان جا تاریکی تو‌قلب من‌نور بود

یکم‌از صبرتم به منم قرض بده

شاید تو مغز منم وا بشه این گره

اگه از اولش امید نداده بودی

یا تو مغزم از خودت یه بت نساخته بودی

الان این استرس و دلشوره ها نبودن

وقتی که میرفتی بعد تو رفته بودن

کی‌منو‌بغل کنه وقتی خسته میرسم خونه

کی به اندازه‌تو مراقب روح و تنم بوده

کی‌نوازشم کنه غرق آتیشم کنه هرشب

چطوری از دل این آتیشی که ساختی برام رد شم

تو منو کشوندی توی این شهر غریب

توو گوشم میخوندی آوازای دل فریب

منکه بلد نبودم آدم عشق‌ نبودم

تا سر کوچشم حتی نرفته بودم

یه دل سیر بغل تو‌ دیگه شده یه عقده

کی با حرفاش اومده عقل از سر تو برده

کی جا من اومد که به عشقت مبتلا شد

دلیل این جدایی و رفتن حرمتا شد

کی‌ منو‌بغل کنه وقتی خسته میرسم خونه

کی به اندازه‌تو مراقب روح و تنم بوده

کی‌نوازشم کنه غرق آتیشم کنه هرشب

چطوری از دل این آتیشی که ساختی برام رد شم