چنین خواندم از نامه باستان

تو از داستانی من از راستان

چو بیژن همچو. بادی دمان می وزید

رخ نامور گلبیز بود می بزید

مرا نام شهرو پدر شیرگیر

همه سال نخجیرگیر و بر تیغ گیر

چو بیژن همچو بادی دمان می وزید

رخ نامور گلبیز بود می بزید

در آویز باید ز تارک ترگ دشمن

بجو چو آید به میدان جنگی تو هم جنگ جو

چو بیژن همچو بادی دمان می وزید

رخ نامور گلبیز بود می بزید

خروش تو چون می شنید می رمید

هر آن که ز قدرت بری بود می رهید

چو بیژن همچو بادی دمان می وزید

رخ نامور گلبیز بود می بزید

چو فردوسی پاک از ما بگو

تو از رستم و دیو و دانا بگو

تو از شعر شاهان و ماهان بگو

چو بیژن همچو بادی دمان می وزید

رخ نامور گلبیز بود می بزید

فرامرز آمد به نزدیک

شاه به گفتا به توران کنم

جنگها فرامرز جاوید در یادها

چو بیژن همچو بادی دمان می وزید

رخ نامور گلبیز بود می بزید