شب بود بیابان بود زمستان بود

یارم در آغوشم هراسان بود

از سردی افسرده و بی جان بود

در فکر من سیمین بر خوشگل

از جسم و جان خود بودم غافل

میکوشیدم بهرش از جان و دل

میبردمش با خود سوی منزل

گیسویش از باد و باران گشته آشفته

بر سر هر تار مویش یک پری خفته

زیر پاهایش هزاران دل شکفته

طی شد راه دشوار

آخر بر من و یار

بوسه گرمی به او دادم

بردم همه رنج و غم از یادم