روبرویم نکنی با غم دوری خودت هر دم

نگرانم سر تو عاشقی دیوانه شوم کم کم

نگرانم که بگویی نرسی آخر

من ز عشق بی نهایت به تو میترسم

قلبِ این خانه تو را همیشه کم دارد

سقف این دیده ز دوری تو نم دارد

از زمین و آسمان مرحم چشمان تورا

چقدر خوب که قلب بی کسم دارد

این عشق دنیای مرا ساخت

من را به دلم باخت

آخر به تو مجنون شدم

و تو شدی آن جان

دنیای تو درمان هر سخت شد آسان

وقتی که رسیدی به تو مدیون شدم

من ز تو در شب تاریک نشان دارم

محو دیدار توام یار جفاکارم

رخ مهتاب تویی مسافر راه منم

تو مرا در ره دیدار نگهدارم

کاش از این شعر برون آیی و همراه شوی

دور از این دوریِ بی وقفه جان کاه شوی

همه جان خواستنم وصف توام رویایی است

کاش تو باعث این لحظه دل خواه شوی