منو غرق گندمزار موهای طلایی کردی رفتی

بال پرواز نداشتم اومدی منو هوایی کردی رفتی

زخمی جنگ تن به تن با خودم و قلب شکستم بودم

منو درگیر این جنون و این دوراهی کردی رفتی

بد شکستی منو بازیچه ی دست تو موندم

خیابونو غلط رفتم تو بن بست تو موندم

از خودم از تو بیزارم که آینده نداریم

زندگیمون یه شعره که نوازنده نداریم

تو خود دردی که درمونی نداری

تو نگهبانی که زندونی نداری

هر دفه بخشیدمت این دفعه اما حتی فرصت پشیمونی نداری

دیگه فرهاد تو نیستم دیگه مجنونی نداری

با این که عاشقم هنوز ولی نباشم بهتره

ببین چی ساختی تو ازم که میرن از دورم همه

انقد میخورم تا بدمست شم یجوری بگذره واسم هرشب

ولی بدتر همش یادت میفتم الان

که نیستی دیگه چی میخوای از من