خوشا روزی که جز با ما نبودی

که به چشم همه زیبا نبودی

خوشا روزی که این دل خانه ات بود

دلم تنهاترین دیوانه ات بود

قلندر وار بیدارم به راهت

تو ماندی و دگر بار گناهت

غریب آشنایم بودی ای یار

تو کافردل خدایم بودی ای یار

دگر با ما سر سازش نداری

ولی بی من تو آرامش نداری

نخواهی دل به بویت خو بگیرد

که این کشتی بَرَت پهلو بگیرد

چه کردی با دل دیوانه ی من

سرَت قابل ندانست شانه ی من