با توام ابر مسافر وطن پرنده ها کو

با ﺗﻮﺍﻡ ﺍﺑﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﮐو

ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﺯﻧﺪﻭﻥ ﻣﻨﻮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻫﺎ ﮐﻦ

تا شبُ ﺍﺯﻡ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﺍﺳﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﻭ ﺻﺪﺍ ﮐﻦ

ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺷﻼﻗﻪ ﻭ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﺍﯾﻨﺠﺎ آﺳﻤﻮﻥ ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ

ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺳﻘﻒ آﺭﺯﻭ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﯾﻪ آﻫﻪ

ﻣﻦ ﺍﺳﯿﺮﻡ ﺍﻣﺎ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺎﺭتِ ﻏﺮﻭﺭه

آﺭﺯﻭﻣﻪ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ وطنِ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺩﻭﺭﻩ

ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻡ ﺍﺑﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﻪ ﺗﻨﺖ ﺩﺍﻍ ﺯﻣﯿﻨﻪ

ﺭﻭﯼ آﻓﺘﺎﺑﻮ ﻧﭙﻮﺷﻮﻥ ﺑﺬﺍﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﻪ

ﻣﺎ ﻣﯽ خوﺍﺳﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺴﺎﺯﯾﻢ

ﻣﺜﻞ ﻋﺎﺷﻘﺎﯼ قصه ﺩﻝ ﺑﻪ آﺳﻤﻮﻥ ﺑﺒﺎﺯﯾﻢ

ﻣﺎ ﻣﯽ خوﺍﺳﺘﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﺮ ﺳﻨﮓ ﻭ ﭘﺮ ﺧﺎﺭﻩ

ﺗﻮ ﺑﺒﺎﺭﯼ ﯾﺎ ﻧﺒﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍ ﺍﻭﻥ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪﺍﺭﻩ

ﺑﺬﺍﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺍﻭﻧﮑﻪ آﻓﺘﺎﺑﯽ ﺗﺮﯾﻨﻪ

ﺍﻭﻧﮑﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﯽ شه ﻫﺮ ﺷﺐ ﺭﻭ تن ﮔﻼ ﻣﯽ شینه

ﺍﻭﻧﮑﻪ ﺍﺑﺮﯼ ﻣﯽ شه ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮ ﭼﺸمای ﮔﺮیه ﺁﻟﻮﺩ

ﺍﻭﻧﮑﻪ ﺑﺎﺭﻭﻧﯿﻪ ﺟﻨﺴﺶ ﺍﻭﻧﮑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻮﺩ

ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺷﻼﻗﻪ ﻭ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﺍﯾﻨﺠﺎ آﺳﻤﻮﻥ ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ

ﺍﯾﻦ ﺳﻘﻒ آﺭﺯﻭ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﯾﻪ آهه