چو مرغ شب خواندی و رفتی دلم را لرزاندی و رفتی

تو اشک سرد زمستان را چو باران افشاندی و رفتی

به باغ قصه به دشت خواب سایه ی ابریست در دل مهتاب

مث روح آزرده ی مرداب

دلم را لرزاندی و رفتی چو مرغ شب خواندی و رفتی

شنیدی غوغای طوفان را ز خواندن وا ماندی و رفتی

سیاه شب لاله افشان شد کویر تشنه گلستان شد

تو می آیی آی تو می آیی

ز باغ قصه به دشت خواب ز راه شیرین پر مهتاب

تو میباری چون گل باران به جام نیلوفر مرداب