تو این طهرون بُغ‌کرده صدایی نیست

تو این شبگردی بی‌ته چراغی نیست

زمستون مونده اما ساعت خوابش برد

زمین سرد زمان خستست پناهی نیست

طهرون لعنتی یه قفل بی‌کلیده

طناب خلسه دور گلوم خزیده

تو کوچه‌ها عطر سکوت پیچیده

تو ذهن شهر صدای گوله چکیده

این نبض خالی این دل پوسیده

یه خواب زنگ‌زده یه بغض ترکیده

تو شبهای تاریک تو سکوت عمیق

فریاد تو به هیچ جا نمیرسه

من یه سکوتم که به فریاد نرسید

یه حس مبهم که بی‌صدا پرید

کابوس بیداری منو به جنون کشید

طلسم سیاهی تو کل این شهر تنید

این نبض خالی این دل پوسیده

یه خواب زنگ‌زده یه بغض ترکیده

تو شبهای تاریک تو سکوت عمیق

فریاد تو به هیچ جا نمیرسه

این تن بی جان زیر خاک آروم خوابیده

یه خواب تیره با بوی مرگ خاموش

هیچ اثری نیست هیچ راهی نمونده

تو سقوط سرد مرگ آخرین امید

خودم موندم ، خودم مجرم ، خودم قاضی

حقیقت زیر خاکستر ، خدایی نیست