ﻣﻦ ﻏﺮور و ﺑﺎ اﺷﮏ در ﻧﮕﺎﻫﻰ دﻳﺪم ﻛﻪ

ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻴﺸﻮ واﺳﻪ ﺧﺎﻛﺶ ﻣﻴﺪه

اوﻧﻜﻪ ﻧﻴﺴﺘﺶ ﺷﺎﻳﺪ اﺳﻤﺶ اﻣﺎ ﻣﻮﻧﺪه

ﻣﺜﻞ اوﻧﻮ اﻳﻦ ﺧﺎک ﺗﻮی ﺗﺎرﻳﺦ دﻳﺪه

اﻳﻦ ﻏﺮور ﻳﺎدم داد ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺎزم اﻳﺴﺘﺎد

اﻳﻦ وﻃﻦ دارد ﺑﺎز ﺻﺪ ﻫﺰار ﻓﻬﻤﻴﺪه

از دل ﺗﺎرﻳﺨﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز در ﻳﺎدن ﻛﻪ

ﺑﺮای اﻳﻦ ﺧﺎک ﺟﻮﻧﺸﻮن ﻫﻢ دادن

از ﻃﻠﻮع ﺗﻮﺳﻦ ﺗﺎ ﻏﺮوب ﻫﺎﻣﻮن

از دل دﺷﺘﻰ ﺧﺸﮏ ﺗﺎ ﺧﺮوش ﻛﺎرون

ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻦ ﻫﺮ ﻛﺠﺎی دﻧﻴﺎ

آﺧﺮﻳﻦ روﻳﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻴﮕﺮدم

ﻏﻢ دوری ﻣﺎﻧﺪه ﺟﺎﻳﻰ از ﺗﺎرﻳﺨﺖ

ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻫﻤﺪردم

ﻣﻦ ﺑﺮای دﻧﻴﺎ ﺧﺎرج از اﻳﻦ ﻣﺮزﻫﺎ

ﻳﮏ ﭘﻴﺎم از اﻳﺮان ﻋﺸﻖ و ﺻﻠﺢ آوردم