دل پریشان تر از آنم که بدانی ای عشق

سمت خود کاش مرا باز بخوانی ای عشق

پُر شده از تب تو روز و شب خاموشم

از خودت کاش مرا باز بدانی ای عشق

من به هر در زده‌ام تا تو بمانی اما

با دل خسته محال است بمانی ای عشق

به شبم رو کن و از رو ببر این غم‌ها را

پر بده قلب مرا که آسمانی ای عشق

جان من بسته به تو به خنده‌ی شیرینت

که برایم تو فقط جان و جهانی ای عشق

تا جهان باشد و من باشم و شوقی باشد

در دل دربه‌درم باز همانی ای عشق