گَرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم

ز جام وصل مِی نوشم، ز باغ عیش گل چینم

شراب تلخ صوفی سوز بنیادم بخواهد سوخت

لبم بر لب نِه ای ساقی و بِستان جان شیرینم

مگر دیوانه خواهم شد در این سودا که شب تا روز

سخن با ماه می گویم، پری در خواب می بینم

رموز مستی و رندی ز من بشنو، نه از حافظ

که با جام و قدح هر دم ندیمِ ماه و پروینم