دوباره پشت گریه های بی تو پنهانم

منم که بغض تلخ کوچه های تهرانم

شبیه خاطراتمان شبیه بارانم

بیا که آه دوریت گرفته دامانم

بی تو هر شب این دیوانگی را گریه کردم

ای کاش گفته بودم بعد تو تعبیر دردم

ای عشق راه دورم از تو را باور نکردم

جانا جز تو در قلبم کسی فرمانروا نیست

این بغض بر منِ دیوانه ی رویت روا نیست

بازآ در نگاه خیس من جز تو حسی آشنا نیست

گوشه گوشه از این شهر خالی

بی تو بودم ولی با چه حالی

هی خیابان، برگ و باران

هی پرسه هایم با دلی آشفته از این درد پنهان

باز دلتنگی و بغض و لحظه های تلخ تهران

غم گرفته دلم را در آغوش

زنده ماندم ولی سرد و خاموش

هی خیابان، برگ و باران

هی می روم بی تو به راهی رو به پایان

باز دلتنگی و بغض و لحظه های تلخ تهران

بی تو هر شب این دیوانگی را گریه کردم

ای کاش گفته بودم بعد تو تعبیر دردم

ای عشق راه دورم از تو را باور نکردم

جانا جز تو در قلبم کسی فرمانروا نیست

این بغض بر منِ دیوانه ی رویت روا نیست

بازآ در نگاه خیس من جز تو حسی آشنا نیست