جان رُبودی زِ من با غمت که

آسمان دلم را سیاه کرد

نقش بر آب شد هر آرزویم

عشق مرا آدمی بی صدا کرد

باقی ماند از منِ عاشقت یک

جسمی بی روح‌و سرد از جدایی

ریشه کرد درد تو وجودم

جز تو نیست واسه قلبم دوایی

من دگر بی تو آرام ندارم

دائما شکل ابرِ بهارم

رسم عشق این نباید که باشد

من بمانم نمانی کنارم

در هوایت چه شبها سحر شد

هر دعایی دگر بی اثر شد

وای از این حال بیمارم ای دل

عاقبت عشق ما بی ثمر شد

این جدایی هنوز باورم نیست

رد شدن از تو کار دلم نیست

از تو مانده فقط خاطراتی

که کند هر دم این چشم من خیس