یه شهر غمم خسته و تنها

یه قایقمو تو فکر دریا

دنیا واسه من خود عذابه

بخت دل من همیشه خوابه

یه روز یه جا دست روزگار

واسه ما هم خوب میخواد یه بار

تو شهر ما هم میاد بهار

تموم میشه درد و انتظار

با آینه ها دیگه غریبه شدم

از این آدما خسته شدم

نپرس حالمو خیلی پرم

کاش بتونم گریه کنم

یه پنجره ی پر درد دلم

خزون شده هی سهم دلم

کاشکی بشه از اینجا برم

روی سرم میریزه غم