ﺗﻮرو از ﺧﺎﻃﺮم ﺑﺮده ﺗﺐ ﺗﻠﺦ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ

دارم ﺧﻮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ و ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ

ﭼﺮا ﭼﺸﻢ دﻟﻢ ﻛﻮره ﻋﺼﺎی رﻓﺘﻨﻢ ﺳﺴﺘﻪ

ﻛﺪوم ﻣﻮج ﭘﺮﻳﺸﻮﻧﻰ ﺗﻮرو از ذﻫﻦ ﻣﻦ ﺷﺴﺘﻪ

ﺧﺪاﻳﺎ ﻓﺎﺻﻠﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدت ﮔﻔﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﻮﺗﺎﻫﻪ

از اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎدم ﭼﻘﺪر ﺗﺎ آﺳﻤﻮن راﻫﻪ

ﻣﻦ از ﺗﻜﺮار ﺑﻴﺰارم از اﻳﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﮋﻣﺮده

از اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﻳﺎﺳﻰ ﻛﻪ ﺗﻮرو از ﺧﺎﻃﺮم ﺑﺮده

ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﮔﺮﻓﺘﺎرم ﺷﺒﻢ ﮔﻢ ﻛﺮده ﻣﻬﺘﺎﺑﻮ

ﺑﮕﻴﺮ از ﭼﺸﻤﺎی ﻛﻮرم ﻋﺬاب ﻛﻬﻨﻪ ﺧﻮاﺑﻮ

ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻢ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮه ﻣﮕﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ از ﺳﻨﮕﻪ

ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮم ﻛﺠﺎی ﺟﺎده دﻟﺘﻨﮕﻪ

ﻣﻴﺨﻮام ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻢ اﻣﺎ ﺗﺐ دﻧﻴﺎ ﻧﻤﻴﺬاره

ﺳﺮ راه ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻦ درﺧﺖ ﺳﻴﺐ ﻣﻴﻜﺎره