آینه

دشت غبار

خاطرات به شب دچار

خلسه ی

ادامه دار

من و پیله ی محال

من در خودم حصار

تو

پریدنِ

بی مهار...

آه ای صبح نگَزیده لب به آه

آه ای چشمی که نمانده ای به راه

ای قلبی

که نبوده ای گواه!

می بُرم

پای از این

کوره راه

آسمان ترمه پوش

مویه های نقره فام

نعش ماه

بر دوش بام

پا به پای انزوا

در ناگریز ازدحام

تا هبوط ناتمام

آه ای صبح ندمیده لب به آه

آه ای چشمی که نمانده ای به راه

ای قلبی ،که نبوده ای گواه!

می بُرم

پای از این

کوره راه

پنجه ی روی سکوت

مسخ روح این اتاق

شعله شعله احتراق

پرچین باغ انتظار

باورش سوخت

صاعقه

ابر سیاه

آه ای چشمی که نبوده ای گواه

خالی ام

از خودم

از هوا

شعله و

پیله ای

پا به ماه...