من می روم از شهرِ تو، شهری که من را پس زده

انقدر که بودم در پی ات، عشقت مرا آتش زده

عاشق شدن دیوانگیست، حیف از من و دیوانگی

حیف از دلی که پروانه شد، با تو در این همسایگی

( دلت دلت جایِ دگر بود غمت غمت کنجِ دلِ من

به تو به تو جان دادم آخر، آخر شد عشقت قاتل من )

عمر من در شب نشست، عشقِ من در مه شکست

حالِ من قبل از تو غم بود و هنوزم هست که هست

بدترین دردم شدی، درمان ندارد دردِ من

هرچه کردی نوشِ جان، ای عشقِ دوره گردِ من