چه مظلومانه رفتن عاشقایی که دلاشون بی ریا بود

تو خلوت ذکرشون یاد خدا بود دلاشون با صفا بود

شدن مدفون به زیر تل خاکو آهنای پاره پاره

نمیان پیش ما دیگه دوباره

چه موندن بی ستاره

بی ستاره

چقدر خونه دلامون پُر از اشک ِ چشامون

از این داغی که مونده رو دلامون

دلا رو غم گرفته واسه یارای رفته

با یادشون موندن چه سخته

چه سخته

زدن به آب و آتیش با گذشتی عاشقونه

که شاید باعث این شه کسی زنده بمونه

میون دود و آتیش جز گذشت معنی نداره

چه ساده رفتن و شد دلامون پاره پاره

دلامون پاره پاره