دسته خودم نی که خب منم مثه تو یه آدمم

کاری کردی با من که نمیشه اصلا باورم

چی داره موجِ موهات که میبره عقل از سرم

آخه تو هم درمونی هم دردم

شهر رو پیِ تو میگردم

دیگه گذشت آب از سرم

.

قدم قدم به یاده تو به همه چی بهونه کردم

یه آدمه یه دندم دورت بگردم

جونم بسته به جونِ تو که شب و روزو خونه قلبم

عشقِ تو وجودم بشینه تو دلت کم کم

.

آتیش می‌کنی تو قلبم با اون چشای حساست

دلی که پات مونده همونی بوده که میخواستت

دنیام تو دستاته مجنونیم که فرهاده

اونی که هوش و از سرم برده خنده هاته

.

قدم قدم به یاده تو به همه چی بهونه کردم

یه آدمه یه دندم دورت بگردم

جونم بسته به جونِ تو که شب و روزو خونه قلبم

عشقِ تو وجودم بشینه تو دلت کم کم