لخته لخته لخته خون میچکه از جون و تنم

شعلع شعله شعله ور شد همه جای بدنم

بس که پامال ستم شد دل وامونده ی من

مث بازوی تک خورده کبوده کفنم

آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم بستم

آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم دادم

یاد چشم تو میوفتم جگرم میسوزه

یاد چشم تو میوفتم نفسم میگیره

نفس من که هلاک نفساتن ...

نفس مرغای کنج قفسم میگیره

آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم بستم

آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم دادم

یاد چشم تو میوفتم جگرم میسوزه

یاد چشم تو میوفتم نفسم میگیره

دیگه هر تنگ غروب این دل مجنون تنهاست

میگه اون غمزه و اون عشوه و اون خنده کجاست

تو که رفتی پی کارت دل بی صاحب مردم

مث برگای خزون همسفر باد هواس

مث خورشید غروبم خفه ام دلگیرم

از خودم از همه از عشق از انسان سیرم

ولی با این همه با یاد تو و خنده ی تو

نفس آخرمو میکشم و میمیرم

آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم بستم

آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم دادم

یاد چشم تو میوفتم جگرم میسوزه

یاد چشم تو میوفتم نفسم میگیره