آنقدرنبودی و نبودی که زمستان

برباغ شبیخون زدورفتند هزاران

تو بغض شدی ای غم لبریز تبسم

هربارکه من رد شدم از کوچه باران

ای کاش نمی رفت شبم بی تو به کابوس

ای کاش نمی سوخت لبم درتب هذ یان

ابری اگرای دوست ، منم تشنه ترین خاک

ماهی اگر ای یار، منم شام غریبان

آواره ترین رودم درهرچه دردو دشت

سرگشته ترین بادم درهرچه بیابان