غمت غلیظ‌تر است

از این هوای غلیظ

که دود سیگار است

هوای تنهایی

درون سینه‌ی من

غمت اگرچه نشست

دلم اگرچه شکست

فدای تنهایی

مگر نمی شِنَوی؟

تو گوش کن به سکوت

به اوج اندوه و

صدای تنهایی

مرا سکوت سیاه

دهان دهان کشته‌ست

مرا زمان کشته‌ست

به پای تنهایی

برای مرگ، بگو

چه چیز خواهد بود

همیشه کاری‌تر

به جای تنهایی

بگیر جان مرا

و هم امان مرا

همیشه رحم نکن

خدای تنهایی