هر در که زنم صاحب اون خانه تویی تو

هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو

در می کده و در که جانانه تویی تو

مقصود من از کعبه و بت خانه تویی تو

مقصود تویی کعبه و بت خانه بهانه است

به جز آنچه تو خواهی من چه باشم

ز توست ار شادمان و گر حزینم

تو بودی اول و آخر تو باشی

تو به کن آخرم از اولینم

من از عالم تو رو تنها گزینم

روا داری که من غمگین نشینم

سیر نمیشوم ز تو ای مه جان فضای من

جور مکن جفا مکن نیست جفا سزای من

آمدی خیال تو گفت مرا که غم مخور

گفتم غم نمیخورم ای غم تو دوای من

من از عالم تو رو تنها گزینم

روا داری که من غمگین نشینم

چه نزدیک است جان تو به جانم

که هر چیزی که اندیشی بدانم

تو رو هر کس به سوی خویش خواند

تو رو من جز به سوی تو نخوانم

من از عالم تو رو تنها گزینم

روا داری که من غمگین نشینم