یه شب تو خستگی تو گریه گفتم که خیلی از خودم شرمندم آقا

ولی بازم بذار بیام زیارت مگه چند سال دیگه زنده ام آقا

بهش گفتم تا کی چشمِ تر من به عکسه پنجره فولاد باشه

خودم زانوی غم بغل بگیرم دلم تو صحن گوهرشاد باشه

قسم خوردم به اسم خواهرش که رو اسم هر کی جز تو خط کشیدم

بهش گفتم روزای دوری آقا تو خونه ی خودم غربت کشیدم

میخوام دلتنگیامو هر چقد هست کنار گنبد تو جا بذارم

دعا کن صاحب پسر بشم تا به عشقت اسمشو رضا بذارم

پیشه خودم میگفتم ضامن عشق داره تموم میشه نا امیدیم

تو این حالو هوا بودم که دیدم یکی بهم میگه پاشو رسیدیم