مثل عسل، با هر غزل

شیرین من! دل می‌بری

شوری و شهدی و شکر

ای «قیمتی دُرّ دری»!

میراث تو، در دست من

ای ریشه‌ی من، اصل من

از تو، زبان مادری!

شیرین، زبان نسل من

با تو، از دریا گفتم

از تو، با دنیا گفتم

از جنون، از عشق، از شیرین، از لیلا گفتم

با تو، از ایمان خواندم

از تو، در میدان خواندم

از شکوه، از نور، از امّید، از ایران، خواندم

«خوبان پارسی‌گو/ بخشندگانِ عمرند»

در بزم نظم و نثرت، هر حکمتی گوارا

زیبایی‌ات زبانزد / قند تو، بر زبان‌ها

از هند، تا سمرقند / از بلخ، تا بخارا

به منظومه‌ی شعر پروین، چو ماه

به شهنامه از واژه داری سپاه

به شعر تو، شیراز شد، شهرِ یار

به تبریز، دل بردی از شهریار

سخن، در سماع تو، شورآفرین

به دستان فردوسی‌ات، آفرین

پی افکنده با تو، «کاخی بلند

که از باد و باران، نیابد گزند»

با تو، از دریا گفتم

از تو، با دنیا گفتم

از جنون، از عشق، از شیرین، از لیلا گفتم

با تو، از ایمان خواندم

از تو، در میدان خواندم

از شکوه، از نور، از امّید، از ایران، خواندم