کس نیست که گوید ز من آن ترک ختارا

باز آی که داریم توقع ز تو یارا

گر رفت خطائی با وعده وفائی

امروز منم چون خم ابروی تو در شهر

تا دیده ام آن صورت انگشت نما را

مانند هلالی انگشت نمائی

باز آی که سر در قدمت بازم و جان را

جون می ندهد دست من بی سر و پا را

در پای سمندت جز نعل بهائی

در شهر شما قاعده باشد که نپرسند

آخر چه زیان مملکت حسن شما را

از حال غریبان از بی سر و پائی

زین پیش نهان چند توان داشتن آخر

دانم که سرایت کند این درد نگارا

در دل غم هجران یک روز بجائی

تا چند مخالف زنی ای مطرب خوشگوی

بنواز زمانی من بی برگ و نوا را

در پرده ی عشاق از بانگ نوائی

در ظلمت اسکندرم از حسرت لعلت

لیکن چکنم چون نبود ملکت دارا

ماننده ی خواجو در خورد گدائی