گریه کن ، گریه کن ، گریه کن ، گریه کن

گریه کن تا اشک چشمات ، بریزه رو تنه بارون

مثل بارون که تو دریا ، گم میشه راحت و آسون

منم و عشق و نگاهت ، ساده از غمت گذشتم

هر چی از نگفته ها بود گوشه ی دلم نوشتم

روی این بلندی غم ، وایستادم شاید بیفتم

بغض مرگه توی سینم ، تو مقصری عزیزم

گره ی کار دل من ، هر چی هست از توئه یا من

یکمی حوصله از تو ، یا کمی فاصله از من

از دو چشمی که نجیبه ، گِلِگی یکم عجیبه

به لطافت ستاره ست ، اما دستام بی نصیبه

همیشه گریه ی چشمات ، یه سوال بی جوابه

واسه تو اگر یه راهه ، واسه من فقط عذابه

از دو چشمی که میریزه ، خنده های عاشقونه

نمیدونم غم و غصه ست ، یا که لحظه ی جنونه

روی این بلندی غم ، وایستادم شاید بیفتم ، تو مقصری عزیزم

آره تو ، همین که گفتم