فلسفه نباف دل من اون که رفت دوست نداشت

حرف زیاد مثلاً میخواستم و دنیا نذاشت

دیوونه نباش دل من اون که رفت به پاش نشین

جمع کن بساط شبو طلوع فردا رو ببین

شاید زورش نمیرسید

که ساده پا عقب کشید

شاید نمیخواست که به جنگه

عاشقی تو لفظا قشنگه

بفهم که تنهایی دلم تکیه کن به دوش خودت

بس حرفای الکی نخون توی گوش خودت

اگه میخواست بمونه پات لازن نبود بمیری پاش

فقط خودتیو خودت تهش منتظر کسی نباش